Shot Fiction : Dating on Four Wheel
Author : froridy
Relationships : ToruTaka
Fandom : One ok rock
Warning : Yaoi
Note : เนื้อหาตามชื่อเรื่องเลยค่ะ
Summary: สักหน่อยไหม...นานๆ
ที ผมเอนศีรษะของตัวเอง
แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้
Dating on Four
wheel
เรากำลังอยู่ในเกมแอ็กชั่นไล่ล่าของหนังเรื่องไหนกันอยู่ล่ะนี่?
ผมคิดขณะนั่งตัวขโยก
ก้นไม่ติดเบาะอยู่ในรถโฟวิลร์สี่ล้อ โทรุมีสีหน้าจริงจังขณะบังคับพวงมาลัย โยกเกียร์
เหยียบคันเร่งเต็มสปีด เสียงหัวเราะร่าเริงเกินเหตุดังไล่หลัง
เรียวตะสถาปนาบทบาทให้ตัวเองเป็นพระเอกหนัง และขับรถอีกคันไล่ล่าเราเหล่าผู้ร้ายอย่างสนุกสนาน
ในขณะที่โทโมยะซึ่งนั่งข้างเรียวตะ มีสีหน้าไม่ต่างจากผม
โทรุหักเลี้ยวกะทันหัน เปลี่ยนเส้นทางฉับพลัน
เขาซิกแซกไปตามแนวต้นไม้ในป่า
นี่ถ้าพวกเจ้าหน้าที่มาเห็นว่านักร้องวงร็อคผู้โด่งดัง (ผมคิดว่าวงของเราดังนะ)
กำลังทำตัวไร้สาระ โดยการเอารถที่เจ้าหน้าที่ให้ใช้ยืมขับไปกลับระหว่างอุทยานกับที่พักมาเล่นบ้าเล่นบออะไรแบบนี้
ก็ไม่รู้จะว่ายังไงเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าโทรุคิดอะไรอยู่
เขาทำหน้าเครียดเมื่อได้ยินเสียงเรียวตะ ขวามือมีทางแยกพอดี โทรุเลี้ยวเข้าไป
แฉลบเข้าพุ่มไม้
ดูเหมือนว่าเราจะหนีรอดแล้วล่ะ...
“ทากะ” โทรุเรียกผม
เขายังคงขับรถไปตามเส้นทางซึ่งต่อทอดกันอยู่ วิวทิวทัศน์เริ่มแปลกตา
แผ่นฟ้ากำลังเข้ามาใกล้เรายิ่งขึ้น สักครู่หนึ่ง ซ้ายมือของผมก็ไร้สิ่งขวางกั้น
“อะไร” ผมขานรับเขา รอให้เขาเอ่ยชวนกลับที่พัก
ยังไงก็หนีพ้นเรียวตะมันแล้ว
“ฉันว่าฉันหลงทาง”
“หา?!” ผมร้องเสียงหลง
“จริงๆ งงตั้งแต่ก่อนเลี้ยวมาทางนี้แล้วแหละ
มัวแต่หนีเรียวตะ”
“ฉันว่านายมัวแต่ตั้งสมาธิกับเรื่องเดียวมากกว่า”
โทรุยักไหล่ เขาหักลบก้อนหิน
อันที่จริงผมกลัวว่าเขาจะซุ่มซ่าม พารถไถลตกผาด้วยซ้ำ
“ไม่มีสะพานกั้นเลยแฮะ” โทรุบ่น “ถ้าตกไปจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย”
“จะเหลือหรอ” ผมตอบอย่างระอา
ผาเวิ้งก้นมืดซะขนาดนั้น แสดงว่าต้องลึกมากแน่ๆ
“ขับไปเรื่อยๆ ละกัน เดี๋ยวก็เจอทางไปต่อเอง”
โทรุกล่าว เออ ให้มันได้อย่างนี้ ทำไมไม่หัดคิดมากในเรื่องอื่นๆ
ให้เท่ากับเรื่องดนตรีบ้างนะ
ทางเริ่มแคบลงเรื่อยๆ ผมชักจะหวั่นว่าอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับไป
โทรุไม่สะทกสะท้าน เขาหาวหวอดหน้าตาเฉย
“ให้ตายเถอะ สูงชะมัด” เขาบ่นอีกครั้ง
“เห็นทางเชื่อมข้างหน้ามั้ย” ผมชี้
โทรุไม่ได้เหยียบคันเร่ง เขาค่อยๆประคองเครื่องไปสุดปลายของจุดหมาย
โฟวิลร์โผล่ขึ้นเนินดิน ขับตะกุกตะกักไปตามแนวหิน
ในที่สุดเราก็ผ่านบ้านพักเจ้าหน้าที่ กลับเข้าสู่บรรยากาศอันคุ้นเคย
“ทีหลังให้ฉันขับเองนะ” ผมรีบบอก
เพราะพรุ่งนี้ยังคงเป็นวันหยุดอยู่ ไม่รู้หมอนี่จะเกิดอาร์ต ลากผมมานั่งประดับหน้ารถสมบุกสมบัน
แล้วพาหลงอีกหรือไม่
โทรุถอนหายใจก่อนตอบ ดูเหมือนว่าเขาจะเสียดาย
“อืม รู้แล้ว”
“ทากะ” เขาเรียกผม
เราเข้าเส้นทางเดิมที่ถูกเรียวตะขับไล่มา
“อะไร”
“วิทยุเสีย”
“แล้ว?” ดวงตาของเขาส่องประกาย
ผมสีทองพราวระยับเหมือนรัศมีรอบดวงอาทิตย์
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ”
ผมอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะเยาะ “จะบ้าหรอ
ตอนนี้เนี่ยนะ”
โทรุพยักหน้า
ช่วยไม่ได้ คำขอของคุณลีดเดอร์ทั้งที ผมจึงเริ่มต้นร้องเพลงขึ้นมา
จริงๆ ถ้ามีกีต้าร์คงจะดีกว่านี้
รอยยิ้มบางเบาทิ้งอยู่ตรงมุมปากของเขา
ความเร็วต่อกิโลเมตรลดลง
ลมพัดเอื่อยลง
จังหวะชีวิตช้าลง
แต่ริมฝีปากที่ฉกแก้มผมนั้นรวดเร็ว
โทรุทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมได้แต่จับแก้มตัวเอง บ่นอุบอิบ เห็นหน้าแดงแจ๋ผ่านกระจกข้าง
แล้วนึกอยากกระโดดลงข้างทาง
“ไอ้บ้า” ผมอดที่จะด่าเขาไม่ได้
โทรุยิ้ม เขาไม่ได้หันมามองผม
หลังคาบ้านพักอยู่ไม่ไกล น่าแปลกที่ผมอยากให้ทางมันยาวกว่านี้
สักหน่อยไหม...นานๆ ที
ผมเอนศีรษะตัวเอง แกล้งไม่รู้ไม่ชี้ซบไหล่ของมือกีต้าร์
ผมไม่ยอมมองโทรุ แต่กระนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขา
“หาเจอแล้ว! วู้ว!!”
เสียงเรียวตะฝ่าลมมากระแทกหูอย่างจัง พร้อมเครื่องยนต์ไล่หลังดังกระหึ่ม
ผมยกหัวออกจากไหล่โทรุแทบไม่ทัน เจ้าคนขับรถกระแอมแก้เขินเช่นกัน
และเราก็เปลี่ยนบรรยากาศสวีทหวาน ให้กลายเป็นหนังแอ็กชั่นไล่ล่าอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น